Drangularijum
„Izložiću Marinelu”, bila je odluka Raše Todosijevića. Na osnovu nje nastao je prvi tableau-vivant u našoj umetnosti. Posetioci Galerije SKC su tog 23. juna 1971. kao deo njegov rada na otvaranju zatekli Marinelu Koželj, njegovu životnu saputnicu, u prostornom aranžmanu koji je uključivao još i plavu nahtkasnu i na njoj postavljene flašu, takođe u plavo ofarbanu, i mali predmet rađen u stilu američkog skulptora Aleksandra Kaldera. Pored tog rada, Todosijevićev doprinos izložbi je bio i u nalaženju adekvatnog naziva za nju – Drangularijum. On je, naime, na turcizam kojim se pozitivno konotiraju neke u ekonomskom smislu bezvredne, ali u emotivnom smislu značajne koještarije, nakalemio latinski sufiks koji najčešće upućuje na veštačko okružje za sabiranje i sagledavanje nekih živih stvari ili pojava. Time je, na donekle ciničan način, postavio pitanje raskola između statusa svega što se unese u galerijski prostor i autorizuje od strane umetnika, postajući automatski logikom institucionalnih činjenica umetničkog delo, i habitusa prosečnog posmatrača. Tu posmatrač ne zatiče rukotvorine izrađenom po pravilima likovog jezika koje je sobom nosilo i na nove generacije prenosilo tradicionalno umetičko stvaralaštvo, već elemente unesene iz svakodnevnog životnog miljea, koji u međusobnom odnosu tvore iskaz umetnika. To je bio ujedno i korak ka dematerijalizaciji umetničkog predmeta, kao i ka preispitivanju odnosa subjektiviteta umetnika spram sistema umetnosti i jezika kojim se umetnost iskazuje.
Stevan Vuković